De directe concurrent voor het kampioenschap appt dus ook. Zo beloofden ze onlangs een tegenstander een vorstelijke beloning, wanneer ze zouden winnen van ons 10e. De beloning zou bestaan uit 16 kratten bier. Voor de duidelijkheid; dat is maar liefst 115,2 liter. Ik heb de bierdouche gezien, waar onlangs een min of meer bekende artiest voor het podium is afgelopen; nou met die dikke 115 liter voorkom je zijn optredens totdat ie 93 is. Maar goed, die tegenstander (een niet nader te noemen ploeg uit de polder) was daar best ontvankelijk voor; het was namelijk in het voorbije droge voorjaar en ja, droogte kan best een probleem zijn in de polder. Dus werd er intern flink overlegd en werden er spelers uit hun 2e en zelfs 1e elftal geronseld om deze vracht van vocht binnen te halen. Beelden van uitbundige feesten en dagenlange dronkenschappen doemden op aan hun denkbeeldige horizon. Ons 10e knipperde echter niet met de ogen en knalde er op als een kampioen en vervolgens er vol overheen.

Ik ben inmiddels uit serieuze functies ontheven en kan dus vrijuit spreken; het 10e is een elftal naar mijn hart; ik ben in wezen nog steeds een hopeloze romanticus als het om voetbal gaat en dan kom je bij het 10e volop aan je trekken. Het intrigerende aan dat elftal is dat het vooral gaat om spelers die een degelijke jeugdopleiding hebben gemist, maar tegelijkertijd bulken van het talent en dan vooral van het talent om ten volle te genieten van het voetballer zijn. Ze voetballen vanuit hun hart, ergens vanuit een diepere oorsprong. En tsja, ik ben zelf aanbeland in de diepe winter van dat voetballer zijn en dan besef je pas goed dat het er als voetballer alleen maar om gaat, dat je gewoon een fijne tijd hebt en of dat nou in het 1e, het 5e of het 10e is geweest, dat maakt geen ene reet uit, het gaat erom dat je het aan het einde van de rit afvinkt als een waardevolle tijd, voor je persoon, voor je wezen.

Wat ik bovendien fascinerend vind is de waarde van vriendschap. Het is nu 3 jaar geleden dat ze lid werden en alhoewel ze direct een beetje mijn hart stalen met hun onbevangenheid en bescheiden optreden, had ik er niet direct hoge verwachtingen van qua prestaties. “Ze missen de jeugdopleiding”, was het idee en “daarom kon het nooit wat worden”. Aan de andere kant; ze speelden als kinderen al tegen “IJsselmuiden” en wonnen vaak hun wedstrijdjes. En tsja, die vastberaden blik in hun onbevangen ogen; hier ging wel een ploeg op pad met een missie.

Ik heb de afgelopen jaren met mijn ogen gezien dat je helemaal geen tactisch doorwrocht plan of duurbetaalde trainer nodig hebt, als vriendschap de basis is van je elftal. Je hebt als voetballer geen opdracht nodig, als je het vanuit jezelf doet, omdat je je ploeg en je makker achter je of naast je niet wilt laten zakken. En bovendien kun je de kritiek en frustratie van elkaar verdragen, omdat je die ander kent en weet wat je aan elkaar hebt. Of word ik nou te soft ? Kan me ook niet verrekken eigenlijk, want ja, ik word nou eenmaal een beetje week van dat 10e. Dat 10e is voor mij zo’n beetje het voorbeeld van hoe een team in elkaar hoort te zitten. Ik geniet van hun gedrevenheid, hun kameraadschap die doorsijpelt in hun voetbal, hun bescheidenheid en verdraagzaamheid, van hun kantine-mentaliteit, die mij doet terugdenken aan de investeringen, die ik zelf ooit volop deed in onze kantine in tijd en geld, de kantine die een veilige oase was van ontspanning zonder al teveel beperkende regels van orde en fatsoen.

Daarom had ik waarachtig zelf ook een beetje kriebels in de buik op die zonovergoten 11e juni, waarop het allemaal kon gebeuren, maar ze maakten het volop waar. Toen ze na zo’n twintig minuten de kramp in de kuiten kwijt waren, dansten ze in een volmaakte mix van gretigheid, klasse en pure wil naar een overtuigende en dikke overwinning, die ze het dik verdiende kampioenschap opleverde in die lastige 6e klasse 05.

En ja, er zat voor mij nog een persoonlijk tintje aan; het kampioenschap van het 10e was het ‘laatste klusje’ voor mij als voorzitter van de seniorencommissie. Zelf heb ik het in die functie als een soort van missie ervaren, om zoveel mogelijk bij te dragen aan het plezier van elke voetballer van IJVV in alle facetten van het pure amateurvoetbal, ongeacht status, kunde, klasse, achtergrond, achternaam of wat dan ook.

Ik dank IJVV 10 dat ze als een soort van afscheid precies dat hebben laten zien, door wie en wat ze zijn als elftal.

JAN