De laatste jaren ook letterlijk als niet spelend, met pijn in zijn hart en in zijn poot. Wanneer het er over ging sprak hij overtuigend dat hij het weer eens ging proberen, maar die keer moet nog steeds komen. Ik weet ook niet hoe ik hem moet bereiken, maar ik dacht; kan er altijd een verhaaltje tegen aan gooien, wie weet is dat de trigger voor hem.

Hij heeft wel een traditie hoog te houden, want het is de laatste van Unen in een rij van Unens die de familie eer nog kan redden. Zijn pa heeft het ook lang volgehouden om maar te zwijgen van zijn oom. Deze deed zelfs nog mee aan Walking Football, maar Ricky lijkt niet de voetbalgenen van zijn oom te bezitten. Toch kennen zijn oom en hij wel overeenkomsten. Allebei pakten zij namelijk eens de microfoon tijdens een avondje karaoke op vakantie. Het is maar dat u het weet.

Gisteren werd de jongste van Unen 32 jaar. Bij die leeftijd moet ik altijd denken aan het liedje van Doe Maar. Als hij mij de vraag stelt of hij weer eens een voetbal poging zou moeten wagen dan zou ik zeggen? Doe maar. Graag zelfs.

Zijn verjaardag werd iets minder uitbundig gevierd dan zijn 30^ste. Dit verhaaltje is een toegift op de gift die hij al eerder ontving. Een poging om het voetbalvuur weer te doen ontbranden, want het staat wel op een erg laag pitje. Op zijn 30^ste werd hij door zijn partner verrast met een Limo die hem en zijn vrienden richting ijsclub eensgezindheid reed. Feestjes van die orde zijn vandaag de dag ondenkbaar.

Het klinkt toch gek om hem jr. te noemen met zijn 25 jarige lidmaatschap binnen de vereniging. Het is een verhaal op zich. Hij begon in de F-jes. In de E-tjes kwamen wij bij elkaar in het team. Toen ook al o.l.v. zijn vader Jan. Van Unen jr. en ik gingen beiden onze weg in de jeugd van IJVV. Hij bleef al die jaren zijn club trouw. Het was zijn achtertuin. Zomers waren we er vele avonden te vinden. De chemie die we buiten het veld hebben, die hadden we ook binnen de lijnen. We combineerden altijd prettig. In zijn laatste jaren begon hij zelfs te scoren. Ik herinner me nog zijn afstandspegel tegen SEH uit. Een team dat angst in boezemde doordat wij zagen dat zij met dubbele cijfers in de beker hadden gewonnen. Uno had die middag een zware dobber aan een opponent die de long inhoud leek te hebben van een antilope. Hij hield zijn hoofd in de brandende hitte koel en bracht ons na een 2-0 achterstand met een prachtig afstandsschot terug in de wedstrijd. Een pegel die zijn weerga niet kende. Dat Uno een aardige trap in de poten had bleek deze middag. Geïnspireerd door een paar IJslandse voetballers, die een nieuwe dimensie aan juichen gaven, werd dit doelpunt gevierd. Als een vis die binnen werd gehengeld spartelde hij over de grond. De IJslanders waren er wel wat beter in, maar wij wisten wat hier werd uitgebeeld en ingegeven door het doelpunt van Uno wisten we de wedstrijd te doen kantelen en wonnen we met 3-2. Met recht één van de mooiste potjes in de geschiedenis van ons team! Dit zijn tijden waar we met weemoed aan terug denken. De laatste goal die ik me van hem herinner werd gemaakt bij SC Rouveen. Een volley randje zestien strak richting de winkelhaak.

Nadat ik het archief van ons team ben ingedoken constateer ik dat van Unen jr. in 2017 voor het laatst de bal beroerde. Een toernooi in Wapenveld is vermoedelijk zijn laatste optreden geweest. Ook toen kampte Uno al met hardnekkige klachten, maar blessures kende hij niet, dus ging hij door onder het mom van: ‘’dat gaat wel weer over’’. Schijn bedroog in deze.

Van Unen zocht het hogerop en door specialisten werd een slijmbeurs ontsteking in de achillespees geconstateerd. Een nare blessure waar je niet zo maar van af komt. De kwetsuur speelde hem ook parten als hovenier. De angst is er in geslopen. Hij wil een nachtmerrie als dit niet nog eens meemaken.

Ik mis mijn maatje binnen het veld. Onze combinaties, maar ook zijn geintjes. Zijn gemekker op mijn gemekker, zijn fluwelen linker, zijn power om altijd te gaan en zijn altijd scorende voldoende binnen het veld. Net toen JeBroer (what’ s in the name?) het nummer ‘’Mijn Gabber’’ uit bracht raakte ik mijn gabber kwijt. Het nummer gaf mij echt een kick, maar kick is geen Rick! Wat zou het top zijn om weer eens in het veld te staan met elkaar.

Ricky ontwijkt het woord voetbal vandaag de dag nogal. De herinneringen die we hebben worden steeds minder benoemd tijdens ontmoetingen. Hij is er niet zo mee bezig zegt hij. Toch streelt het wel zijn ego dat hij al 25 jaar verbonden is aan onze mooie vereniging.

Wat mij betreft gaat hij ook voor nog een jubileum, maar dan wel als spelend lid. Hij moet toch minimaal die ‘’ouwe’’ van hem evenaren! Gisteren zei ik nog tegen hem dat we allemaal weer op nul beginnen, maar ook deze opmerking werd compleet genegeerd.

Ik zie dit stuk als een laatste strohalm om Uno weer een keer het veld op te krijgen, want met 32 jaar is hij toch nog veel te jong om zijn schoenen nu al aan de wilgen te hangen!?

Arnaud van der Sluis