Een wereld waar het in de basis gaat om de punten, om niets meer en niets minder. Twee avonden in de week wordt er op veld 1 getraind, gesprint en getackeld om op de zaterdag, de dag der dagen, goed voor de dag te komen, want er moeten punten gehaald worden. Punten om te winnen, om kampioen te worden of om te handhaven. Er is door de club een heel begeleidingsteam aangesteld om dat elftal te ondersteunen. Een eerste elftal is het beste van het beste wat je als club prestatief op het veld kunt zetten en binnen die selectie is er dan ook nog de onderlinge strijd en competitie om wie er in de basis staan en wie er op de bank zitten. Er worden trainingen voorbereid, er worden besprekingen gehouden en spelers worden gewikt en gewogen om tot het oordeel te komen wie er samen die komende zaterdag de beste samenstelling gaan vormen. En in die jacht op prestatie schuilt het plezier van de eerste elftalspeler.
Daarnaast is er de bijna besloten bijeenkomst, eveneens op veld 1, op de woensdagmiddag van de Happy Kidz. In de volksmond kinderen met een beperking alsof er daarnaast kinderen zouden zijn zonder enige beperking. De training op de woensdagmiddag heeft slechts één doel, namelijk het veroorzaken van ongedwongen plezier. Er wordt op geen enkele manier de nadruk gelegd op het verhogen van conditie, techniek of tactische kennis; nee, met behulp van enthousiaste begeleiders, een bal en een veldje ontstaat er plezier in het samen spelen, met de nadruk op ‘samen’. En als het veldje is uitgezet, de hesjes zijn uitgedeeld en de bal in het midden is gelegd wordt er gevoetbald door voetballers. In het rood-wit van onze club. Meer is het in feite niet, maar meer hoeft het ook niet te zijn, want tegelijkertijd is het voor hen alles wat er op dat moment in die grote en soms onbegrijpelijke wereld gebeurt en dat wordt beleefd met een intensiteit waar u en ik jaloers op kunnen zijn. Dan zijn wij maar beperkt, denk ik wel eens.
Een wereld van verschil.
Toch kwamen afgelopen zaterdag deze twee werelden samen voorafgaand aan de beladen derby IJVV-DOSK, want de Happy Kidz mochten samen met het eerste elftal het veld op. Bij het betreden van het veld viel me op dat veel spelers in gesprek waren met het kind wat ze aan de hand hadden. Ik vond dat best opvallend, omdat ik dacht dat ze voor zo’n intense wedstrijd vooral met zichzelf bezig zouden zijn, wellicht een vooroordeel van mij. Ze stelden vragen en stelden ze gerust en dat zorgde er mede voor dat de Happy Kidz een onvergetelijke ervaring opgedaan hebben. Het vele publiek, de muziek, het vuurwerk, het hele spektakel geeft natuurlijk veel prikkels, maar ze brachten het ‘samen’ tot een goed eind en nogmaals, dat leverde voor zowel de kinderen als voor de ouders en begeleiders een geweldige ervaring op. Met dank aan de spelers van het eerste.
Dit verhaal houdt hier op. Dit verhaal gaat niet over de wedstrijd die hierop volgde. Dit verhaal gaat niet over punten, maar over mensen, over de dieptes van bepaalde ervaringen in het voetbal, het voetbal dat zich soms als plat en oppervlakkig laat zien. Over hoe je toch trots kan zijn op een puntenloze zaterdagmiddag.
Dit werd nog eens bevestigd toen afgelopen woensdag Nick Wagteveld de training van de Happy Kidz bezocht om aan elke speler een foto te overhandigen van het eerste team samen met de Happy Kidz. Een prachtig gebaar, dat duidelijk maakte dat het (misschien zo onbelangrijk lijkend) gebeuren ook bij het eerste elftal indruk heeft gelaten; twee werelden, één club; ónze club !
